نمایش›این روبان سیاه

یادداشت کارگردان :
کنار شب خیمه برافراز اما چون ماه برآید شمشیر از نیام بردارد و در کنارت بگذار

نمایش « این روبان سیاه » دریغ و تحسر بازماندن از میراث است . میراثی که رو به زوال و موزه ای شدن ، چهار نعل می تازد . این روبان سیاه با قلم بی بنیه والکن خود می کوشد تا نه اثر مذهبی ، نه اثری با تلقی های معنی گرایانه ، که آدم های باورمند را در مرحله انتخاب به چالش بکشد . این روبان سایه به زعم من اثری نمایشی است درباره حب و بغض و خشم و انتقام و بخشش و آنچه در دنیای بیرون ( زندگی ) در جریان است .
این روبان سیاه دو گونه نمایشی ( تعزیه و روحوضی) را توامان در دل خود خود جای می دهد و سعی می کند با اجرایی معاصر دلزدگی و رخوت های ناشی از آثار فرمایشی را به نقد بکشد . ( مردی چنگ در آسمان افکند. هنگامی که خونش فریاد و دهانش بسته بود . خنجی برچهره ناباور آبی ، عاشقان چنین اند)