نمایش›تنهایی پرهیاهو

در ابتدا باید بگم که یه نمایشی با کلی فاکتورهای عالی و تئاتری ، خصوصا که در دوره ای هستیم که ماهیت اصلی تئاتر فراموش شده و به حاشیه ها بیشتر توجه میشود تا به بطن خوده کار تئاتر . نمایش تنهایی پرهیاهو یکی از اون نمایش هایی است که آدم رو به سالهایی میبرد که رنج و تلاش و زحمت رکن اصلی تئاتر بوده است . نمایشی که به حاشیه ها توجه نکرده و به تئاتر خوب فکر کرده است . به دور از ظواهر عوام فریب به متن و ارائه یک کار شرافتمندانه و تئاتری پرداخته است . امیر کاوه آهنین جان با گروه نمایشی جوان و تلاشگر نشان داده که میشود بدون چهره و حتی تبلیغات غلط و عوام فریبانه و به دور از دروغ ، تماشاگر را به سالن های تئاتر بیاورد . کاری که میتوان گفت مجموع اش زیباست و کسی یکه تازی نمیکند و همگی هم پای هم می درخشند و پیش میروند و در جهت مفهوم اصلی و تئاتر واقعی تلاش میکنند . نمایشی سراسر حرف و فکر که به مخاطب اجازه میدهد فکر کند ، تامل کند یک لقمه ی آماده را تحویل شما نمیدهد که بخورید و به تماشاگر اجازه میدهد فکر کند و خودش لقمه را بپیچد و نوش جان کند و برای لحظه لحظه اش فکر شده است . تنهایی پرهیاهو پر است از ایده های کارگردانی که متن نمایشی را از این رو به آن رو کرده و اینجاست که در می یابیم که یک کارگردان وظیفه اش چیست و کارش چه چیزی میتواند باشد و باید بگویم طراحی صحنه به جا و به دور از کلیشه های امروزی کمک بسزایی در این امر داشته . در روزهایی که تئاتر بی جان ، نفس های سختی میکشد ، تنهایی پر هیاهوی امیرکاوه آهنین جان و گروه سولو ، نفس تازه ای به صحنه داده است و به همگان نشان میدهد که فاکتورهای اصلی تئاتر جهان بینی است ، فکر است ، تلاش است و زحمت و میشود که کار خوب انجام داد . پیشنهاد میکنم حتما در این روزهای پایانی این نمایش رو ببینید و لذت ببرید ...