((تقلیل گرایی تاریخی؟))
"درخواب دیگران" ،سه مقطع مهم تاریخ معاصر ایران( کودتای 28 مرداد1332،انقلاب1357و وقایع سال1388) به زندگی یک خانواده طبقه ی متوسط شهری تسری داده و کنش ها و واکنش های آنها و نهایتا سرنوشت آنها را بررسی می کند. به نظر می رسد نمایشنامه نویس با این جابه جایی های زمانی حول یک خانواده واحد با عناصر مشترک در طول مقاطع حساس تاریخی می خواهد تفسیری (البته زیبایی شناسانه) از نوعی تکرار تاریخی اوضاع در شرایط اجتماعی سیاسی طبقه متوسط ایرانی بدهد. طبقه ای که در ادبیات سیاسی ،طبقه ی پرسش گر، اثرگذار و تغییر دهنده باید باشد و در طی این مقاطع نبوده و سرنوشتی مشترک آنها را در مقاطع مختلف به یکدیگر پیوند می دهد.
اما آیا این نمادگرایی در تکرار عناصر نمایش(شخصیت ها و اشیاء) طی دوره های در حال روایت و تاکید بر عناصر مشترک در این سه قصه تفسیر کننده شرایطی است که برهانی مرند تلاش دارد فرموله واجرایی اش کند ؟ آیا این عناصر کافی و جامع است؟ پدربزرگ نماد حافظه ی فراموش کار تاریخی ملت است با انبوهی از اعتقادها و چارچوب های سخت جان و فرسوده... مرد نان آور خانواده طبقه ی متوسط که در رسانه همسو با سیستم همکاری می کند، نماد محافظه کاری و نادیده انگاشتن تنش و کنش های فرزند جوان و همسرش(زن) است...رادیو ،رسانه ملی ،ترانه ، روزنامه .....
آیا این تسری در طول این مقاطع تاریخی با درون مایه های تقریبا مشترک نوعی تقلیل گرایی در تفسیر مضامین تاریخی -جامعه شناختی و حتی روانشناختی جامعه معاصر ایران نمی باشد ؟ به نظر می رسد متن در تدارک قالب بندی کلی است و دلایل اشتراکات سرنوشت تاریخی را در چند عامل محدود فرو می کاهد ..اگر این خصیصه ... دیدن ادامه ›› احساس و القا نمی شد قابلیت لذت از آن هم به مراتب بیشتر فراهم می آمد.
در عین حال در خواب دیگران ، نقش زنان و جوانان در عرصه تحول خواهی تاریخ معاصر ایران خوب دیده شده است..
**
در این اجرا نوعی شتاب زدگی به چشم می آید بازی ها شتاب زده نیستند اما فاقد روح اند
به کارگیری ویس اور راوی کل (زن -مادر دهه 80شمسی) که به واسطه ی ضبط رمان صوتی در استودیو ، ماجراها را روایت می کند و خود قصه ی سوم را تکمیل می کند، شیوه ی بسیار کارشده و تکراری است .. ماجراها تعریف می شود ، اجرایی نمی شوند.. و همین تاثیرگذاری نمایش را کمتر می کند
**
با توجه به نامناسب بودن سالن شمس و چینش صندلی ها در باکس های جانبی، انتظار می رود میزانسن ها و طراحی صحنه طوری صورت گیرد که عدالت بصری برای همه ی تماشاگران رعایت شود ،که نشده.