هر چند من تاترهای زیادی در زندگیم ندیدم اما هر بار که به سالن تاتر رفتم مجذوب موسیقی و نورپردازی و اجرای زنده ی بازیگران روی صحنه شدم، اما آرش با تعداد زیاد بازیگران و نوازندگان برایم هیجانی مضاعف داشت.
هماهنگی کامل بین همه ی بازیگران، آنهم روی یک سن کوچک واقعا عالی بود و نشاندهنده تمرینات بسیار بازیگران و دقت و نکته سنجی کارگردان بود.
اجرای موسیقی توسط نوازنده هایی که اغلب کودک و نوجوان بودند بسیار عالی و حرفه ای درآمده بود.
متاسفانه من نمایشنامه آقای بیضایی رو نخوندم و نمیدونم کارگردان چقدر بهش وفادار بوده، ولی مثلا صحنه ی قبل از مواجهه آرش با پدرش رو دوست نداشتم و به نظرم اون بحث بین آرش و راوی اضافی بود.
اما عاشقانه های ناهید و استفاده از موسیقی فولکلور مازندرانی از نقطه عطفهای این نمایش بودن.
واقعا متاسفم که همچین اجرای با عظمتی تو اون سالن کوچیگ روی صحنه رفت. تعداد صندلیهای سالن از تعداد عوامل نمایش کمتر بود!
امیدوارم بعد از این استان ما، مخصوصا شهر بابل زیرساختهای مناسبتری برای تاتر و نمایش داشته باشه و با تبلیغات گسترده تر، مردم بیشتری با این هنر آشنا بشن.