آدم دوبار می میره؛ یک بار وقتی از دنیا میره و یک بار هم وقتی دیگه کسی نیست که تو رو به یاد بیاره و چقدر زود از یاد میریم و چه غمگینه فراموش شدن...
"این قصه را آهسته بخوان" یک شعر عاشقانه ی آرام و غمگین بود. بخش هایی از درونمایه ی این نمایش که درباره ی فراموش شدن و از یاد بردن بود منو یاد انیمیشن coco انداخت.
بی شک نمایشی که بتونه اشک تو رو دربیاره و ذهنت رو به خودش مشغول کنه، خیلی خیلی ارزشمند و تاثیرگذاره. برای آقای دکتر نصیری و گروهشون آرزوی موفقیت روزافزون دارم.