دیشب تصمیم گرفتم که فیلم تئاتر این نمایش و ببینم. در طول دیدن نمایش مدام باید صدای تلویزیون و کم و زیاد میکردم چون یک جاهایی بشدت صدا بلند بود و یه جاهایی کم. حالا نمیدونم ایراد از صدابرداری بوده یا نه. البته که کلا تئاتر شلوغ و در بسیاری از صحنه ها پر سر و صدا بود.
راستش فکر کنم من جز اقلیت هایی هستم که خیلی کار و نپسندیدم. درسته که بازی‌ها خوب بود، سخت بود و زحمت زیادی روی صحنه می‌کشیدند ولی خوب متن منو به وجد نمی‌آورد(به غیر از چند جمله که در انتهای نمایش خوشم اومد).
در یک نمایش 90 دقیقه ای چند جمله نمیتونه آدم و راضی نگه داره. یک سری از حرکاتم به نظر من اضافی بود. ما با بازیگرانی طرفیم که در کالبد نقش هایی که بازی کردن فرو رفتند و درگیر آن نقشها هستند. ولی بعضی رفتارها و حرکات واقعا زیادی بود.
بالا رفتن از کتابخانه، روی دیوار خانه راه رفتن و... برام جالب نبود.
پیام این نمایش چی بود؟ حالا که نمیتونم خودمو از نقش هام جدا کنم بهتر که بمیرم، که نتونم بازی کنم، نتونم تمرین کنم و... کار عجیب و غریبی بود ولی منو تو یه فضای گنگی رها کرد.
کار از نظر حرکات بدن، میمیک صورت، بیان و تسلط بر روی صحنه قابل دفاع است اما از نظر معنایی برای من حرف خاصی نداشت. البته چون من تئاتر و از ... دیدن ادامه ›› نزدیک ندیدم نظر من ممکنه در برخورد از نزدیک با این نمایش متفاوت بشه. چون فکر میکنم این نمایش از اون دست کارهاست که باید به تک تک جملاتش فکر کنی.
بهرحال خسته نباشید میگم خدمت تمام عوامل این کار و آرزوی موفقیت های بیشتر براشون دارم.