بازی آقای افشاریان قابل تحسین بود، حتی لحظه های سیگار کشیدن و ایستادن بر روی چهارپایه با اینکه ساده به نظر می‌رسید ولی هنرمندانه اجرا شد. قصه نمایش یه جاهایی خوب پرداخت نشده بود، البته فکر میکنم ملاحظاتی چون ممیزی درکار بوده است. ولی در مجموع کار ارزش دیدن داشت. یه جاهایی میتونستی حتی چشمان تو ببندی و فقط گوش کنی، مثل نمایش های رادیویی. غم و شادی و باهم میتونستی ببینی و تلفیق این دو خوب در آمده بود.