خانه.وا.ده . . .

1. من بهترین کار عمرم رو دیدم! این دقیقا جمله ای بود که بعد از تمام شدن نمایش به دوستانم گفتم و صد البته همه فکر می کنند جو گیر شدم! صادقانه باید بگم این نظر از سر جو گیری نیست. در دو سال گذشته هیچ کاری به قدرت و کیفیت خانه وا ده ندیدم.

2. میشه در مورد طراحی میزانسن دشوار نمایش حرف زد. میشه کنایه های اجتماعی، سیاسی یا فلسفی اون رو مورد بحث قرار داد، میشه از این حرف زد که تغییر ماهیت ها و تغییر نقش ها این ضرورت رو می طلبیده که از هفت مرد برای این نمایش استفاده بشه تا جایگزینی نقش ها در پرده آخر به راحتی صورت بگیره، میشه یه بحث روانشناختی در مورد نفی واقعیت داشت، میشه به این فکر کرد که بازیگران کار حتی برای نحوه قرار گرفتن دست ها در کنار بدن هم تحلیل داشتند، . . . شاید هم باید دوباره به تماشای کار نشست. خانه وا ده کاریه که یک بار دیدنش اشتباه بزرگی به حساب میاد.

3. وقتی با ستایش و شیدایی در مورد کاری مطلب بنویسی چشمت بدی ها رو نخواهد دید. سوای یکی دو تپق سطحی و بی اهمیت که تو هر اجرایی ممکنه پیش ... دیدن ادامه ›› بیاد ایراد چشمگیری وجود نداشت فقط به عنوان اطلاع رسانی جا داره به محمد مساوات عزیز بگم که طراحی میزانسن شما در بعضی لحظات باعث میشه بازیگران جلوی دید ردیف های پایین تر باکس ها رو بگیرن و این تماشاگران از دیدن بازی در عقب صحنه محروم بشن. در کل کامل ترین و دوست داشتنی ترین تئاتر عمرم رو دیدم و از این بابت سخت خوشحالم.

خانه وا ده در معرض یک خطر جدی قرار گرفته! پذیرش حقیقت! وقتی حاضر بشی بازی موهوم برده رو به هم بزنی بی تردید حذف خواهی شد. درست مثل پسر بزرگه که دست هایی قوی داشت . . .

تماشای کار رو به هیچ عنوان از دست ندهید.