سوراخ . . .
(آیا ناظر کبیر هنوز ما را می نگرد؟!)

(همین چند خط ممکن است داستان را لو بدهد- اگر در روزهای آینده قصد تماشای کار را دارید نخوانید)

.
.
.
.
.
1. در همان شروع نمایش با یک اتفاق غیر معمول (نه ابتکاری بلکه غیر معمول) در تئاتر روبرو هستیم. این که کارگردان مثل یک اثر سینمایی ... دیدن ادامه ›› دارد قاب بندی مورد نظر خودش را به تماشاگر تحمیل می کند. در درستی و نادرستی این عمل بحث نمی کنم اما دست کم باید انصاف داد که برای این نمایش، افتتاحیه جذابی بود.

2. جان مایه نمایش در دو مفهوم قدرت مسلط (رسانه) و مفهوم هویت خلاصه می شود. این که قدرت مسلط نه به واسطه داغ و درفش، که با ابزار رسانه به سلطه خود ادامه می دهد، و حتی صدای دیگران در قدرت و اختیار اوست، و این که همه ما هویتی پنهان داریم که یک جوری، یک روزی و یک جایی باید آن را ابراز کنیم، حالا این ابراز می تواند به صورت ریدن! باشد یا به صورت زاییدن، آن هم درست در میانه ی جنگ و آشوب. سوراخ چشم انداز کامل جهان فشل و بی قاعده پیرامون ماست.

3. سن نمایش پشت یک پرده توری قرار دارد و فاصله سن تا اولین ردیف تماشاگران بسیار زیاد است. همه چیز برای این تلقی در ذهن تماشاگر آماده است که آن چه می بینیم تنها یک تصور وهم آمیز است اما در آخرین لحظه ورق بر می گردد! تماشاگر تصویر خودش را روی صحنه می بیند و مرز بین تماشاگر و دنیای نمایش شکسته می شود. آیا شکسته شدن این ترس و ایجاد حس تحت نظر بودن برای تماشاگران از مسیر درستی انجام شده؟ پاسخ من به این سوال مثبت است.

4. جابر رمضانی متفاوت بودن و هوشمندی اش را پیش از این بارها و بارها اثبات کرده است. سوراخ تجربه درخشانی برای تئاتر ماست. شاید بتوان تنها ایراد جدی این نمایش را این مطلب دانست که خط داستانی انتخاب شده برای انتقال این مفاهیم کمی بیش از اندازه ساده و (به خصوص در بخش پایانی) منقطع و نامفهوم است اما تصویر سازی او و استفاده از ایده های مناسب برای از میان بردن فاصله میان تماشاگر و نمایش ستودنی است. با نمایشی سر راست روبرو هستیم که برای فهمیدن مفاهیم پنهان شده در آن نیازی به در و دیوار کوبیدن نیست، و شاید برای کسانی که از کشتی فکری با متن لذت می برند کمتر جذابیت داشته باشد اما هر چه باشد، در بیان مقصود و منظور خودش الکن نیست، و همین مهم ترین وجه این کار به شمار می رود. به امید این که هر سال مهمان کاری تازه و زایشی نو از او و گروهش باشیم.