با عرض خسته نباشید به دوستان عزیز مخصوصا جناب شاه‌حسینی. من این نمایش رو همراه دو نفر از دوستان دیدم و آماده بودم که دقایقی به تحسین هنر ایشون بایستم ولی متاسفانه با پایان اجرا به صحنه برنگشتند. که البته فکر می‌کنم برای تاثیرگذاری پایان کار تصمیم مناسبی بود. به هر حال ما سه نفر به محض این که از سالن خارج شدیم رو به هم گفتیم که وای چقدر فوق‌العاده بود! ذوق و شگفتی رو توی چشم‌های دوستانم دیدم و حتی دو نفر از ما تا مدتی بعد نمایش هم همچنان با چشم‌های شیشه‌ای صحبت می‌کردیم.
این روزها اکثر ما مشکل تمرکز داریم، زندگی در لحظه سخت شده، ولی اجرا به حدی جذاب بود که برای اولین بار در مدت‌ها در مواجهه با یک اثر (کتاب، فیلم، سریال، تئاتر و…) گذر زمان رو حس نکردم، بیرون سالن با دیدن شب شگفت زده شدم. اجرای تک نفره ایشون به حدی کامل و بی‌نقص بود که من تمام آنچه شرح دادند و تمام کسانی که توصیف کردند رو با چشم ذهنم دیدم و درک کردم، دیدم و زندگی کردم. استفاده از بازیگران کاربلد و بهره بردن از دکور و جلوه‌های این چنینی بسیار خوب است اما ایشون نشون دادند که گاهی یک نفر با امکانات کم هم اگر هنرش را داشته باشد می‌تواند حضار را سرگرم کند و همزمان به فکر فرو ببرد.
موضوع نمایش جالب بود و خوشحالم که هنرمندان ما از چنین صحنه‌هایی برای پرداختن به معضلاتی استفاده می‌کنند که اغلب توسط رسانه‌های ما نادیده گرفته می‌شوند.
امیدوارم این نمایش روزی تبدیل به کتابی شود طولانی‌تر از نمایشنامه، بسیار مشتاقم که درباره شخصیت اصلی و تک‌تک شخصیت‌های دیگر داستان (که برای لو نرفتن ماجرا نامی از آن‌ها نمی‌برم) بیشتر بدانم. آنقدر اجرا زیبا بود که مجذوب این آدم‌ها شده‌ام و می‌خواهم باری دیگر در قالبی دیگر غرق دنیای آن‌ها شوم و گذر زمان را از یاد ببرم.