تیاتر فردا رو میشه از چند منظر بررسی کرد چون به نظرم یه کار
به جد ترکیبیه و امین اسفندیار رو هم میشه واختانگوف زمانه خودش نامید.
موسیقی که بخش انکار ناپذیر و جداناشدنی حداقل برای کارگردان این کاره و میشه حدس زد که برای کار های آینده ای که در مقام کارگردان باشد هم وجود دارد هم به دلیل استفاده ی موتیف وار و البته به جا و دراماتیزه کردن آن.بخش قابل توجه بعدی کار، طراحی صحنه انتزاعی آن است که به مفهوم نفس کار بر می گردد و می شود به کتاب گریز از آزادی اریک فروم هم ارجاع داد.یک فضای شیشه ای قابل لمس که شاید نشان دهنده روحیات شخصیت های نمایش هم است.اینکه انسان تحمل اسارت را ندارد و در عین حال تحمل واقعیت را هم ندارد و شخصیت ها بر لبه خطرناک این مرز حایل شیشه ای راه می روند و اتفاقا یک فضای ابزورد که در اوایل نمایش ،صحنه قابل شناخت نیست وحال وهوای داستان و دیالوگ ها آنرا تشدید می کند و شخصیت ها بسیاری مواقع زمان را از دست می دهند و به مرور المان هایی به مخاطب می دهد و دیالوگ های ولادیمر و استراگون گونه ای را هم یاد آدم می اندازد اما ولادیمر ها و استراگون های مدرن و امروزی که شاید بشه گفت شجاع تر هستند و شاید بیشتر اهل این هستند که با سر برن تو دیوار و می دانند که به یکدیگر نیاز دارند و از هم جداناپذیرند.
بخش بعدی وجود فضای رمز آلود و معمایی کار است و همین جریان، تعلیق های جذاب را فراهم میکند.اجرایی که بنظرم هم سنتی و هم مدرن است.هم خانوادگی و گاهی اوقات ... دیدن ادامه ›› بیومکانیکی.
ایمان صیاد برهانی(شاید داداش کوچیکه): شخصیتی میتوان گفت متزلزل ،ترسو و دارای غروری محبت آمیز و غیر منطقی تر و غریزی تر از برادرش است که نمونه بارز بار روانکاوانه نمایش است،شخصیتی تخریب شده که مدام تغییر خلقیات میدهد و استادانه قهر می کند می خندد به سخره می گیرد و تحت تاثیر قرار می گیرد.
سعید زارعی(داداش بزرگه): محافظه کار است و سردر گم تر و مبهوت تر. اما متفکر تروسعی در کنترل اوضاع دارد اما طی روند نمایش می بینیم که کم می آورد و شاید نمونه تاب نیاوردن باشد.