سعادت این رو داشتم که جمعه شب برای دومین بار آخرین اجرای سال دردنوشان را دوباره ببینم و تازه فهمیدم چقدر ابعاد پنهان داشته و من دفعه اول ندیدم.
به واقع بگم این رویداد صرفا یک تئاتر نیست، یک تراپی گروهی هست در قالب تئاتر و شعر و موسیقی.
کاش این تئاتر ادامه پیدا کنه.
سپاس از تمام هنرمندان این گروه، جناب عمار تفتی، هنر مند فرهیخنه، فروتن و اندیشمند که به حق خالق اثر هستند. مبینا منصوری عزیز که با صدای دلنشین و اثر گذارش و دف نوازی کم نظیرش مرا به اعماق وجودم برد. نوید نوبخت گرامی با صدای ملکوتی و آسمانی اش اشعار سعدی را در ذهنم حک کرد. نوازنده کمانچه عزیز که متاسفانه نامشان را فراموش کردم، نواخت و خوب نواخت و لذت شنیدن را دو چندان کرد. هدی قنواتی عزیز و شایان صالحی محترم که سماع شان پای ما را از زمین کند و به آسمان برد.
عزیزید و محترم، به امید دیدار مجددتان
مانا باشید و سبز ⚘️