روز جهانی نمایش گرامی باد!
و چه خجسته که در این روز به نمایشی از زندگی امیر کبیر نشستم.
نمایشی زیبا با کارگردانی، میزانسن و بازیگرانی بسیار خوب.
همانا در پایان این نمایش کمی گریستم که درد ایران بی دواست، ولی اگر در پس این زاری چاره جویی برای درد این سامان نیاید بیهوده زاری کرده ایم.
پس از گذشت یک هزاره از یورش تازیان و از بین رفتن ایران و سپس ترکتازی مغولان، صفویان تلاش کردند که ایران را زنده کنند هر چند که خود جنایتهای بیشمار کردند.
افشاریان و زندیان هم در راه سربلندی ایران کوشیدند.
درست در بزنگاه تاریخ که ایران میتوانست و بایست جایگاه خود را در جهان بیابد و پیشرفت خود را بیاغازد خاندان ضد ایرانی قاجار فرمانروایی خود بر ایران را بنیان نهاد. سلسله ای که بنیانگذار اخته آن خود را مغول و ضد ایرانی میدانست. خاندانی که با همدستی با ملایان و تایید همدیگر خود را ظل الله ... دیدن ادامه ›› نامیدند و ایران را به قهقرا بردند. خاندانی که مردمی جاپلوس و بادمجان دور قاب چین بار آورد که یا مجیز شاه میگفتند یا مانند میرزا آقا خان مجیز خارجیانی مانند روس و انگلیس میگفتند.
همانطور که در نمایش است امیر کبیر خواست اصلاح کند و تا حدی هم کامیاب بود مانند خواباندن فتنه بابیه، ولی اشکالش این بود که خواست اصلاحاتش در زیر نظر سلطان باشد. سلطانی که اندکی پس از آمدنش به تهران دیگر به سلطنت راضی نبود و حکومت مطلقه میخواست. تمام اصلاح طلبانی که با جلب نظر ولایت مطلقه شاه میخواهند اصلاحات را پیش ببرند در نهایت سرانجامشان به حمام فین یا استخر فرخ میانجامد.
قاجارها که ایران را به نابودی کشاندند و مرده ریگ آنها دو گونه بود، یکی چاپلوسی و خاکساری که در دربار شاهنشاهی و پس از آن در مجیز گویی درباریان و علما تداوم یافت و دیگری در وابستگی به شرق و غرب که با غربزدگی، فراماسونری، پناهندگی و عمله بیگانگان شدن نمود دارد.
بدان امید که مردم ما با پرورش امیرکبیرهای نو در پی نوزایی ایران بدون وابستگی به بیگانگان و اینبار نه زیر نظر سلطنت، بلکه در محدوده فر و شکوه ایران و آنچه لیاقت ایران و ایرانی است برآیند.