عالی بود ، یک کمدی امریکایی تمام عیار، شخصیت ها خیلی خوب توسط بازیگرا جون گرفتند... بازی ها عالی بود ، به خصوص بهاره رهنما در نقش عمه اَبی عجیب و دوست داشتنی ... پژمان جمشیدی هم انصافا بدون قضاوت قبلی برای دومین کار بازی قابل قبولی داشت ، با تفاوت به نظرم قابل ملاحظه ای از کار قبل...
در کل میشه به یک کمدی فانتزی دوست داشتنی تشبیه اش کرد و با حال خوب از سالن خارج شد...

در مورد بلیط های خارج از ظرفیت هنوز نفهمیدم چرا بعضی ها فک میکنن کسی که حاضر برای تماشای تیاتر مورد علافه اش بشینه روی زمین به شخصیت خودش توهین کرده، تا انجایی که من در این 2-3 سالی که پیگیر تیاتر هستم دیدم این امر خیلی هم مرسوم ِ ،یکی نمونه هاش تبار شناسی دروغ و تنهایی به کارگردانی سجاد افشاریان سال 91 تقریبا هر شب تا نیمه های سن علاوه صندلی های اضافه کنار سالن پر از جمعیت بود ، جالب که اون موقع برای همه امری عادی بود در یک تاتر پرطرفدار ، شاید هم چون رزرو اینترنتی و انتخاب صندلی هنوز خیلی مرسوم نبود ...