شب های بی خواب اتوبوس را
روی بازوی همین برج آزادی نوشته ام
دور همین میدان آزادی
قلیان کشیده ام با طعم پرتقال
دروغ گفته ام هلو
دیزی خورده ام
با طعم دعای مادرم
بارها از کیوسک همین تلفن
فوت کرده ام
به گوش اکرم
تا دلتنگی میدان مچم را نگیرد
به دخترها متلک گفته ام
تا دست خالی بر نگردم
مادرم می گفت
پسرم بزرگ شده
اما من
تمام نیازمندی های روزنامه هارا
چرخیدم
چیزی ننوشته بودند