با نظر شما در این مورد که پرویز حق عصیان نداشت یا کارگردان چرا چیزی از گذشته این آدم نمی گه موافق نیستم. به نظرم این پرویز نیست که ابتدا دست به خشنوت می زنه این اطرافیان پرویزند که مدام با کلام و رفتار علیه او دست به خشونت می زنند. او در نیمه نخست فیلم نشان داده موجود بی آزاریه اما وقتی این خشونتها به مرز غیر قابل تحملی می رسه او رو به واکنش وادار می کنه. شکلی از خشونت که برای ما ملموسه. این خشونت نوعی مقابله به مثله. تنها چیزی که نفهمیدم و احتمالا مربوط است به سانسور قسمت پایانی فیلم است جایی که منطق درونی فیلم حکم می کنه پدر و آن زن را تکه تکه کند ولی پرویز به منطق مکالمه روی می آورد. البته شاید این مقدمه ای است برای آن کشتن نهایی که در نمایش فیلم نشان داده نشده.
بر عکس شما فکر نمی کنم فیلم متوسطی است. فیلمی است بسیار مهم و شخصیت تازه و بکری را به سینمای ایران معرفی کرده است. یادآور سینمای هانکه