به بهانه اجرای قطعه " سوگواری" اثر آرو پارت در کنسرت اردیبهشت ماه

سوگواری (برای ادای احترام به آنیش کاپور، خالق مجسمه “مارسیاس” ) بیان مرثیه ایست نه برای مرگ، که برای زندگی. مرثیه ای برای ما و همه آنان که با دنیایی مملو از رنج و نا امیدی رابطه ای آسان برقرار نخواهند کرد.

قطعه « سوگواری» را نمی توان یک پیانو کنسرتوی رایج دانست. پیانو به عنوان سازی برجسته این امکان را فراهم می کند که دیالوگی گرم و صمیمی و بدور از انتزاع با ارکستر برقرار شود.
“پیانو تنها است. یک شخص است و یا روایتی از یک شخص”

بطور کلی این قطعه در بر دارنده دو قطب متضاد است. دو قطبی که الزاما در مقابل یکدیگر نیستند؛ بلکه در مباحثه ای پویا در طول قطعه کامل کننده ... دیدن ادامه ›› ی یکدیگر خواهند بود.

«سوگواری» شنونده را با دنیایی از اصوات روبرو می کند. کیفیتی مراقبه مانند که در اکثر آثار پارت می شناسیم اینجا نیز کل اثر را در بر می گیرد. حرکت های ملودیک سیال در کنار نواهای دراماتیک
می نشینند و مارش ها و فانفارهای تراژیک به دنیایی معلق از اصوات هارمونیک ختم می گردند.

به واسطه آشنایی پارت با سِریالیسم و دیگر جریانهای موسیقی قرن بیستم و تجربه های جدی او در این زمینه ها، می توان گفت موسیقی او صرفاً صدای قرون وسطی در قرن بیستم نیست بلکه مینیمالیسمی است که هرچند بر پایه های موسیقی قدیم بنا شده اما در جستجوی عناصری بی زمان و پویاست و از این رو موسیقی آروُ پارت ماهیتی همگانی دارد. گویی موسیقی وی در ناخودآگاه جمعی ما می نشیند و هر نوع شنونده ای را (آشنا یا غریبه با موسیقی معاصر) به خود جلب می نماید.

"نوید گوهری - رهبر ارکستر نیلپر "