هر کاری نقاط منفی و مثبت خودش را داراست و مسلما هیچ کاری را نمیشود با هیچ کار دیگری مقایسه کرد، من حتی نمیتوانم این کار را با کارهای قبلی کارگردان کار مقایسه کنم چه برسد با فیلم که اصلا بحث دیگریست... شاید ما عادت کردیم که آدم های خاصی را روی صحنه ببینیم یا تم و سوژه های خاصی کار بشود تا احساس رضایت از یک نمایش را داشته باشیم و نمیتوانیم تفکیکی بین کاری در نوع خودش متنوع و خاص با کارهای روتین و همیشگی داشته باشیم. واقعیت این است که در ابعاد تاتر ایران نمی شود فیلمی اروپایی را که با بهترین شرایط موجود تهیه شده را روی صحنه آورد. خاصیت کارهای جناب کوشک جلالی ایرانی سازی و ساده سازی کار است به نحوی که هم مخاطب عام درک درستی داشته باشد و هم مخاطب حرفه ایی تاتر که فکر می کنم در این کار به خوبی به این هدف خود رسیدند. جدا از تمام این ها اعتماد به بازی گرانی را داریم که در صحنه ی تاتر جزو بازیگران به قول خودمانی تر بفروش نیستند اما هر کدام در جایگاه خودشان هنرمندانی دست نیافتنی و با شکوهند که با همدلی و دوستی احساس مشترک خوبی را به ببیننده القا می کنند. طنز کار به شدت طنزی است که از حدود خط قرمز های تاتر ایران فراتر است و با ظرافت تمام اجرا میشود که جایی برای گله گذاری باقی نمی گذارد. از نظر یک بیننده ساده تاتر که هیچ ادعایی ندارم بازی ها در نوع خودشون تاثیر گذار و درست و بجا بودند از شاید کم رنگ ترین نقش روی صحنه تا پر رنگ ترین نقش آنچنان با ایمان و روان بازی شد که در تمام مدت اجرا هیچ گاه احساس نکردم که کسی ادای من بهترین بازی گر دنیا هستم را در می آورد (بیماری که به نظر من بد جور بعضی عزیزان را در صحنه در گیر می کند). صداقت کارگردان را دوست داشتم که در پی کسب نام نبوده و صرفا خواسته اصل پیغام خودش را با ساده ترین و دل نشین ترین روش موجود به ببیننده هایی برساند که شاید گاهی یادشان می رود عشق چیست ، مهربانی دم کدام پنجره جا خوش کرده و چقدر کنار سماورهای مادر بزرگ کنار هم بودن دوست داشتنی تر بود از تنهایی و گوش دادن به شاهکار های موسیقی جهان. باز هم یادآوری می کنم که هر کاری نقاط ضعف و قوت خودش را دارا است که من ترجیح میدم فقط در رابطه با حس هایی که دریافت کردم صحبت کنم از اینکه من در انتهای سالن تمام دیالوگ ها را شنیدم از اینکه صحنه در گوشه ترین نقطه سالن هم نما داشت و دیده می شد از اینکه بی ادعا و بی ریا بازیگرانی را دیدم که با وجدان کار می کنند و در آخر گروهی که شبانه روز کار کردند که بتوانند خواسته های کارگردان نو اندیشه خودشان را پیاده کنند... امیدوارم کمی از کلیشه ها در بیاییم و بدنبال پیدا کردن نکاتی باشیم که ارزشمندند نه نکاتی که ما رو از پیشرفت دور می کنند... پاینده باشید