تئاتری دیدنی!
با شروع نمایش فکر می کنی یک کار دانشجویی باحالِ دورهمی... ولی خیلی سریع متوجه مشی که نه فراتر از این حرف هاست... با استفاده از تکنیک های Film Noire و فضایی کمیک استریپ مانند، صحنه هایی کار شده و مشت زننده، کار نو و متفاوتی را آقای دهقانی به روی صحنه بردند...
آقای امیدی یک ده شصتی ناب، که ذهن مشوش خودرا با تمام دغذغه های خود در فضایی سورئال ولی باورپذبر (آنچه که باید باشد) به تماشاچی نشان می دهد. بازیگران دیگر در نقش خود بقولی Fit شده بودند و گویی تک تک شان را همین نیم ساعت پیش دیده ای ... ، آقای محمودی با تکنیک در کاراکتر خود فرو رفته و خانم کلانتر به زیبایی هر چه تمام تر به ایفای نقش پرداختند...
واقعا به گروه تبریک می گم و امیدوارم شاهد کارهای دیگر از این گروه باشیم

فقط نکته ای در پایان اصافه کنم، سلیقه مهمترین عامل در پسندیدن و یا نپسندیدن یک اثر هنریست. ولی در مورد این کار نوع کارگردانی و شیوه پرداخت نوعی از خاصی از بازی را می طلبد. گویی کسی بگوید پرتغال کوکیِِ - کوبریک بازی ها بد است!