هر چند همه بازیگران عالی بودند ولی خانم پناهی ها

با اون حس عمیق و غریب که غم و ترس و بغض را با هم داشت
با اون غرق شدن در وان شیر اونهم برای دقایقی بلند،
با اون تمرکز کامل در زیر باران تخم مرغ،
با اون ایستادگی در زیر پاشش آرد،
و با اون دستان باز و بی حرکتش مثال یک تندیس