راستش فکر میکنم این همه هیاهو و جنجال و مجادله و بعضا مناظره پیرامون نمایش نوشتن در تاریکی بیشتر از اینکه برگرفته از اصل نمایش و مفاهیم عرضه شده در این اثر باشه ، از همان چیز هایی آب میخورد که محمد یعقوبی آن را نقد میکند . نمایش نوشتن در تاریکی اشاره داره به مشکلات درونی و شخصیتی جامعه ایرانی در پذیرش و تن دادن به دموکراسی و با توجه به دیدگاه جاری در نمایشنامه ، این مشکل تنها مربوط به قشر خاصی نمی شود . در این کار از روشنفکر گرفته تا خشک مذهب و از منتقد ادبی و وکیل و روزنامه نگار و ... تا بازجو هر کدام به شکلی در موقعیت های مختلفی که در آن قرار دارند درگیر این منش دیکتاتور گونه شخصیتی هستند . در این اثر جمعی 6 نفره که نماینده قشری خاص از جامعه هستند بر روی یک امر ساده ( زمان بیدار شدن و رفتن به لنگرود ) با رعایت تمام اصول دموکراتیک باز هم به دلیل از بین رفتن خواسته های شخصی با تن دادن به رای اکثریت مخالفت میکردند . در واقع جامعه در حال گذار ما از سنت به مدرنیته کماکان درگیر تناقض میان فرد گرای موجود در مدرنیته و تن دادن به نظر اکثریت در جامعه مدنی و دموکراتیک است . و همین تناقض است که عده ای دموکراسی را ، دیکتاتوری اکثریت معنی کرده اند . و متاسفانه در موارد پر اهمیت تر و انتخاب های سرنوشت ساز بروز این بیماری درونی تاریخی حوادثی میافریند که به قیمت ازبین رفتن جان انسان ها تمام میشود. و در پایان نیما همچون الی در فیلم درباره الی.... به نمایندگی از تمام انسان هایی که در این جامعه زندگی میکنند قربانی میشود تا تلخی و سیاهی و شومی این تناقض ها را در بستر جامعه فریاد زند. و شاید همین ویژگی ها است که نمایش نوشتن در تاریکی من را به یاد فیلم درباره الی.... انداخت.