نمیدونم چقدر باید از این فیلم تعریف کرد که خدا رو خوش بیاد...
تو جشنواره که دیدمش، نمیدونستم حواسم به کجاش باید باشه؛ به موسیقیش؟ به طراحی صحنه و لباسش؟ به اینکه چقدر خوب آدمو از فضای داستان میکشه به اون فضای مستند طور و با هزار تا سوال تازه باز میبره تو داستان؟ که چقدر خوب این دو فضا با هم ادغام شدن؟به اینکه میخکوب می شینی تا نکنه یه صحنه، یه دیالوگی رو از دست بدی؟
سینما اینه که هر چیزی به مخاطب نشون میده مخاطب باورش میکنه.چه راست و چه دروغ.چه تلخ و چه شیرین.
خوب یه وقتایی آدمم باید گول بخوره ، دروغ بشنوه...تو اژدها وارد می شود؛ میخوریم و میشنویم... ولی خوبیش اینه این دروغ شنیدنه اصلا حال آدمو بد نمیکنه. بس که خوب ساخته شده و بس که خوب ادغام شده یه عالمه چیزهای غیرواقعی با یه عالمه چیزهای واقعی.