یادداشتی بر نمایش"الجزایر"
به نویسندگی و کارگردانی میلاد فرج زاده

بی شک اقتباس از آثار نویسندگان بزرگ، جسارت می خواهد...و جسارت لازمه ی تئاتر دانشجویی است. اگر می خواهیم میزان آزادی بیان، دموکراسی، خلاقیت و پیشرفت هنر یک جامعه را بفهمیم می بایست در تالار های نمایش و گالری ها از آثار دانشجویی آن دیدن کنیم. مقالات و پژوهش های دانشجویان را که بررسی کنیم به چشم اندازی از آینده ی آن کشور خواهیم رسید. تئاتر دانشجویی همواره در ایران حرف های زیادی برای گفتن دارد؛ تئاتری با کمترین حمایت مالی و برنامه ریزی مدیران در اهداف بلند مدت آن؛ با این حال دانشجویان در طول چندین دهه رهاشده گی، بی وقفه دست از تلاش و آفرینش و خلاقیت برنداشته و آبروی فرهنگ و هنر این مرز و بوم بوده اند. باعث خوشوقتی است که "تالار مولوی" با عرق ریزی ها و کار شبانه روزی آقای امیرحسین حریری و حمایت مسئولان دانشگاه تهران با تعمیراتی به جا و کارشناسی شده( بر خلاف تئاتر شهر) بالاخره به بهره ... دیدن ادامه ›› وری رسید.

نمایش "الجزایر" یک تئاتر دانشجویی به مفهوم واقعی آن است. پر از جسارت، خلاقیت، دقت ، تلاش و صمیمیت...قطعا ضعف هایی هم دارد؛ کدام نمایش است که بدون اشکال باشد؟ اما میلاد فرج زاده در مقام نویسنده طرح و قالب صحیح و کارآمدی را برای روایت و بازگویی رمان آلبر کامو برگزیده. دیالوگ نویسی و بسط لایه های داستان با توجه به تعدد مکان ها، کار دشواری است که نویسنده به خوبی موانع را پشت سر می گذارد. اما چنان که باید از قالبی که خود در جهان متن طرح کرده در جهان اجرا استفاده ی تام نمی برد. با این وجود صحنه ی خوردن شام یا ناهار با حضور مادر، آلبرت و خیاط(کاردونا) یکی از شاه صحنه های نمایش "الجزایر" و تئاترهای دانشجویی است. طراحی کارگردانی در تعویص صحنه ها که باعث شده این جا به جایی ها تبدیل به رویدادی نمایشی و تصویری شود اتفاق مهمی است. بازی بازیگران قابل ستایش است. اگرچه با توجه به امکانات نوری تالار مولوی می شد شاهد اتفاق جذابی در این حوزه باشیم. از تماشاگران حرفه ای، دانشجویی و عادی می خواهم دیدن این اثر ارزشمند را از دست ندهید.

با آرزوی روزهای با شکوه برای تئاتر دانشجویی

حمید رضا نعیمی