چراغ ها که روشن شد شاید اولین باری بود که سخت روی زانوهام ایستادم ( مثل کشتی گیری که با وجود تلاش زیاد مسابقه رو با اختلاف واگذار میکنه اگر منصف باشیم و نگیم ضربه فنی شده) حتی سخت تونستم دستام رو حرکت بدم تا شایدم بتونم نقش کوچکی داشته باشم در دلگرم کردن گروهی که شاید شب های آینده بتونن نمایشی رو ارائه کنن که تماشگرا حداقل راضی از سالن بیرون برن.
از ایوب آقاخانی و خانوم رهنما کارهای خوبی دیدم که تا مدت ها لذت اون نمایش به همراه داشتم ولی این کار خوب نبود خیلی تلاش انجام شده بود و نباید از حق بگذریم که خانم رهنما مثل همیشه عالی بود ولی کافی نبود.فکر میکنم این کار به یک بازنگری احتیاج داشته باشه.