من این کار رو در جشنواره ی جایزه ی استاد ناظر زاده دیدم...متن که جای خود دارد...متنی به شدت تاثیز گذار در مورد یک اتفاق که ممکنه روزی هزار بار توی دنیا بیوفته اما پیام لاریان طبق معمول درست پرداختش کرده...در خوانش نباید زیاد در مورد کارگردانی حرف زد اما خب بازیگرها در شناخت لحن درست هدایت شده بودن و ریتم درون متنی حفظ شده بود و اصلا نمی افتاد اما بازی ها..رضا مرشد خوب بود و بازی قابل قبولی رو ارائه داد اما محمد حسین سپنج قطعا زندگی کرد کارکتر رو...واقعا بازی ای به شدت حساب شده و کنترل شده که با یک ریتم منطقی به اوجگاه نزدیک میشد و این نشون میده این بازیگر سرد و گرم چشیده ی صحنه است و علاوه بر استعداد عنصر تجربه رو هم با خودش داره...بازی ای به شدت باور پذیر و درخور کاراکتر کاملی که پیام لاریان خلق کرده بود...امیدوارم باز هم از این بازیگر خوب کار خوب ببینیم...