مدتها بود سینما نرفته بودم و و مدتهای مدیدی بود که در انتظار فیلم برادرم خسرو بودم... یکی از بهترین فیلم های اخیر سینمای ایران ... در گرمای سی و چند درجه مرداد ماه با رطوبت بالای 70 درصد راهی سینما شدم و چقدر خوشحالم که به تماشای این فیلم خوب نشستم... داستان همان سوژه همیشگی بوده همان ورود فرد غریبه نامتناجنس در جمعی جدید... فرد عجیب داستان قرار بود خسرو باشد خسرو که از بیماری مانیک رنج میبرد(شهاب حسینی)اما همان طو.ر که برای من قابل حدس بود فرد متفاوت داستان؛ ناصر با بازی منحصر بفرد ناصر هاشمی بود،شخصا متعجب بودم که چرا ناصر هاشمی را کمتر در پرده سینما میدیدم...چقدر بازی کنترل شده و مناسبی داشت...بر خلاف سوژه های همیشگی خیانت و فقر در سینمای ما... امروزشاهد داستانی قوی و خوب و سوژه به نسبت جدیدی بودیم. بیماری روانی و نحوه برخورد اعضا با ان.من به احسان بیگلری تبریک می گویم ... و بیصبرانه انتظار فیلم بلند دیگری از او را دارم...سینمای ما سینمای جوان ما... پر از امید است و روزهای روشن اینده....بیگلری... مکری...برزگر...سعید روستایی ... سلام روزهای روشن و سپید فردا...از دل این همه سیاهی شما امده اید.. و چه خوب....که هستید.