یقولون انه لمجنون .

شرقی غمگین داستان عاشقانه ی مردانه ایست که توانسته به خوبی تصویری واقعی از مردی شکست خورده را ارائه دهد . پسری معروف به علی عشقی که با کاست هایش و دوستش سعید زندگی میکند و برادرانه ترین نوع رفاقت ما بین آنها برقرار است . گویی رفاقتشان تنها چیزیست که برایشان باقی مانده . جنس رفاقت سعید از همان هاست که خدا نصیب همه ی بنده هایش بکند .
موسیقی های خاطره انگیز جملات تاثیر گذار و حتی شوخی های کارکتر ها ، هیچکدام ذره ای از بار سنگین غم داستان نمی کاهد . داستان پر است از لحظاتی که شما همزمان از میان تماشاگران هم صدای خنده میشنوید هم هق هق گریه . بازی های روان و پر جزئیاتی که هم ذات پنداری با شخصیت ها را به شدت آسان میکند .
علی عشقی : برم دم در یادش می افتم ، یاد شب هایی که می رفتیم پایین براش آژانس بگیرم تا خود صبح دم در می نشستیم .. برم سر کوچه تابلوی شهدا رو ببینم یادش می افتم . کافه برم پارررره می شم ... تو هر پیاده رویی قدم بزنم یاد قدم های نزده امون می افتم ، یاد شب هایی که می خواستیم کف خیابونای خالی لابه لای خیال ماشین ها برقصیم و نرقصیدیم ... سعید اتفاقی بوی عطرشو بشنوم که دیوونه می شم ... اسپورتیج ببینم حالم بد می شه ... تاکسی بگیرم جلو جا نداشته باشه عقب بشینم روانی می شم .. کجا برم که یادش نیفتم .. کجا برم که احساس امنیت کنم
و نمایش پر است از جملاتی که قبلا بارها به خودتان گفته اید و حالا فقط از دهان علی عشقی می شنوید . می شنوید و مرور می کنید . می شنوید و پاررره می شوید .