یادداشت کارگردان

شاید یکی از بزرگترین دغدغه های تئاتر ایران از همان نخستین نگارش نامۂ آخوندزاده به میرزا آقا تبریزی، چگونگی گفتگو در باب تئاتر و اجرا بوده است. و اینکه توانایی ها و امکانات و سهم زبان فارسی در این گفتگو چه میزان بوده و یا می تواند باشد.
.
برای نگارش نوشتاری که بتواند توضیح دهد که یک نمایش چگونه کار می‌کند و یا چگونه اجرا و به فهم ما در می‌آید تا از قِبَل آن بتوانیم به این سوال پاسخ دهیم که چگونه در مورد یک اجرا گفتگو کنیم؟ و این که آیا زبان و دانش ما توانایی این گفتگو را دارد یا نه؟ به دانش-معرفتی نیازمندیم که با گذر از داده ها و اطلاعات در ساحت ایده، اندیشه و فکر عمل می کند. به همین دلیل هر نوشتنی نوعی فکر کردن است و دارای ایده-اندیشه ای، -هر چند که الکن و ناقص باشد- که از فرمی خلاق و نو و یا الگوی از پیش اندیشیده شده پیروی می‌کند.
اما بدون فکر کردن و اندیشیدن و فقدان ایده شرایط امکانِ وجودی هر نوشتاری محال و غیر ممکن به نظر می رسد.
.
اگر این فرض بدیهی را بپذیریم ... دیدن ادامه ›› که هر اجرای تئاتری نیز می‌تواند حمل کنندۂ ایده‌ای باشد که در فضا (مکان-زمان-زبان-بدن و اشیاء) جاری می‌گردد، رشد می کند، تغییر و یا تبدیل می شود و به سرانجام و یا انتها می‌رسد پس به روی صحنه بردن هر نمایشی نیز نوعی فکر کردن و اندیشیدن است که از الگویی پیروی می‌کند و یا فرمی پیشنهاد می‌دهد
.
من از همه کاربران و مخاطبین فعال تیوال دعوت می کنم که به دیدن نمایش ما بیایند و حاصل فکر و اندیشه و تلاش یک گروه کاملن جوان، و سخت کوش را در همۂ بخش ها از بازیگری تا طراحی و گروه کارگردانی و پشت صحنه را ببینند که تلاش می کنند، پیشنهاداتی داشته باشند
.
و از شما دعوت می کنم که با دیدن نمایش ما ( چه خوشتان بیاید چه بدتان بیاید) و نگارش نظرات و ایده هاتان درباره اش با هم گفتگویی را آغاز کنیم که ما را در چگونه اندیشیدنمان در باب اجرا یاری دهد.
یوسف باپیرى