شاید اگر این فیلم رو هر کسی غیر از پرتوی میساخت جای تقدیر و تشکر داشت. اما انتظار ما از خالق کافه ترانزیت خیلی بیشتر از این حرفهاست.
فیلمی خوب , ساده و روان, قصه ای نسبتا تکراری که حتی با استفاده از شخصیت های هیجان انگیز نیز نتونست از تکراری بودنش در بیاد.
شاید برجسته ترین نکته فیلم , احساس زندگی و امیدی بود که در بدترین شرایط به بهترین وجه و بدون بزرگنمایی بیش از حد به تماشاگر عرضه میشد.
سعید اقاخانی خوب از پس نقشش براومده بود ولی نه در حد یه سیمرغ! شاید همه ارکان فیلم فقط معمولی بود و بس!
در هر حال دیدن فیلم خالی از لطف نیست, فقط هی به خودتون بگین این فیلم رو پرتوی نساخته.