پسری که دارد دور و ور کشتی ساختگی اش در وسط هال خانه تفکر می کند و دغدغه دارد که دیوانه شده است یا نه ... و خواهری که بعد از دوازده سال پی ارث و میراث آمده، آنطرف تر هم در اتاقی انگار پدری خواب است. پدری که همیشه نماد یک قهرمان تمام عیار برای پسرش می باشد. درست مانند تمام پدران دنیا و ایضا تمام پسران ... خواهر اما جسور و ساختار شکن جلوه می کند نوعی تشویش و استرس در درون اش موج میزند، انگار یک جای کارش می لنگد چرایش را در حین اجرا خودش اعتراف می کند نمی گویم تا داستان برایتان لو نرود. اما این خانه یک چیزی کم دارد، بله جای مادر خانه خالیست. چه بگویم که این خانه نخ تسبیح ندارد، تا بود وضع اسف بار این خانه را می شد تحمل کرد اما وقتی بند نافش را گره زدند، دیگر دختر تاب نیاورد ... تئاتر سلام خداحافظ خیلی عمیق تر از نمایش جدال دو خواهر برادر است خیلی بیشتر از آنچه که فکرش را بکنید بیشتر دعوای بین موحدین و بی دینان است دعوای کهنه ای که انتهایش بی نتیجه رها می شود و تماشاچی را در خماری می گذارد. آنقدر عمیق است که در اواخر تئاتر کلافه می شوید، چرا که انبوه سوال های بی جواب و شاید ها و نمیدانم ها، باری را روی دوشتان می گذارد که مغزتان درگیر می شود. برای خدا هم که شده این نمایش را ببینید اثر آثول فوگارد با بازی محمد رضا هاشمی دیدنی تر هم شده وی نقش را گرفته و حس را خوب القا می کند. یک ساعت و نیم زمان خوبیست برای به چالش کشیدن مبانی فکریتان و ایضا منظم کردن ساختار ذهنی .

این تئاتر تا 11 بهمن روی صحنه تماشاخانه پالیز اجرا خواهد شد ارزشش را دارد، اگر دوست دارید فکر کنید .

اما من ...

در خلال و در انتهای این تئاتر با اندوهی از سوال، راه خانه را در پیش گرفتم ...
ادامه در http://erfansharifi.mihanblog.com/post/4