آن دو بند خون رنگ سرخ
که دو گنبد لاجوردی آسمانی را
نگاه میداشت
مرا به میان دنیایی کشاند
که چاره ای بجز تسلیم برایم نگذاشت
نمیدانم آسمان در چشمانت بود یا میانه سینه هایت
من , همه جا نفس کشیدم..
تو شعری و من سراینده
شور و من نوازنده
میسرایم اندامت را
اندیشه هایت را
و دست بر ساز تنت که میگذار
همه ... دیدن ادامه ›› چیز سنفونی میشود
میان لبهای من و تو

و آری براستی آن
لاجورد ترمه که میان دو ستون بهشت
دوازه های لاهوت و ناسوت را آذین بسته بود
با معجزه بوسه های من راه را گشود

میدانی هر نفسی که میکشی کنار صورتم
ذوب میشود سکوتم
اب میشود وجودم..

حال تو بگو از مناره ای که به اذان
نشستی بر بامش
و چه خوب نیایش میکردی
به آن نام ابدی
که وجودت را پر کرده بود از وجودش

بخوان تا برایت بخوانم
چه روزگاری بی دلیل از کف زمانه رفت
و چه روزگاری که ماندست در انتظار
موعود......

بامدادان اسفند 96