دوست‌داشتنی و شیرین بود.
ترجیح می‌دادم به جای افت ریتم با صحنه های پر سوز و گداز فرخ لقا و امیرارسلان، نقالی راوی رو بشنوم.
نوازنده تنبک تمرکز کافی رو نداشت
ولی در کل برای گروهی با این سطح تجربه خوب بود.
خداقوت
به امید کارهای قویتر