هفته قبل با عده ای از دوستان و عزیزان هنرمند در تئاتر مستقل تهران نمایش اجازه دارم جیغ بکشم را به تماشا نشستیم.علیرغم متن تلخ و کابوسی نمایش بسیار شاعرانه؛ زیبا و لطیف نوشته شده بود؛ زیرا اگر جز این می بود نمایش بسیار سخت و اگزجره و غیرقابل تحمل می گردید. گروه موسیقی و صدای مخملی حسین پیرحیاتی نمایش را برای
پذیرش دیدن موضوع تلخ و گزنده آن دو چندان کرده بود. کارگردانی و میزانسن بسیار مشهود و عریان به چشم می خورد. بازیها، حرکات نرمشی و پانتومیم و موذون بازیگران فوق العاده بود. بالاخص بازی پردیس زارع که بسیار چشم نواز و نفسگیر بود انعطاف در فیزیک و میمیک این بازیگر توانا بقدری زیبا و چشم نواز بود که به یاد انتونی چیشلاک یکی از اعجوبه های پانتومیم جهان افتادم ای کاش این امکان برای کارگردان میسر می شد که همانگونه که شخصیت مرد واقعی و مرد متفاوت از بازیگران لوقلو محمدرضا و علیرضا شریفی علیایی استفاده کرده بود برای زنان نیز همین کار را انجام می داد و دیگر فوق العاده می شد. دکور و آکسسوار صحنه بسیار با نمایش مچ و القائ کننده بود. بهرصورتبه گروه خسته نباشی و آرزوی موفقیت بیشتر برایشان آرزو دارم .