سیامک صفری یک بازیگر صاحب سبک تئاتر است.ازآنها که تنها آمدن نامش در پوستر یک کار،به شما این نوید را می دهد که حتما یک اجرای خوب خواهید دید.حتی اگر متن یا کارگردانی چندان چنگی به دل نزند.! نسیم ادبی هم این روزها به یک برند تبدیل شده، یک برند بازیگری مرغوب و مطلوب که می تواند شما را با هر ارایه جدیدی غافلگیر کند.او که سالها ست در تئاتر رد درخشانی از خود بجای گذاشته، هم اکنون در تلویزیون و سینما هم حضوری موثر پیدا کرده و به نظرم، می رود که عنقریب حداقل سیمرغی بر شانه هایش بنشیند.حال گردهمایی این دو و حضور صفری در غایت کارگردان، مسلما یک اثر تماشایی و پرمخاطب را نوید می دهد.کر با منولوگی ضبط شده آغاز می شود از ترانه های موزیسین نوگرای دوران قبل از انقلاب فرهاد مهراد که به نوعی در طول کار با ارایه آثار دیگر او به نوعی ادای دینی به وی و سبک موسیقاییش می شود.بازی ها خوب است. لیکن خطی و ییکنواخت.بیان هردو بازیگر حس اعتماد به نفس آنها را در صحنه متبلور می کند.کار به لحاظ بازیگری تقریبا بی نقص است.اما یک شوک کم دارد.شوکی که مخاطب را از نیمه راه از کسالت درآورد و لختی ناشی از دیالوگ ها را بکاهد.شاید این ضعف متن باشد یا میزانسنی که صفری چیده جوابگوی خوانش آن نبوده. در هر رو کار استاندارد است. اما آنطور که انتظار می رود، درخشان نیست.دکور به گونه ای ساده اما کارا و دلپذیر ؛در طول کار رخ می نماید. و اندک افکتهای ساده نوری، کاملا در اختیار کار هستند.اما باید دید ایا این سادگی براساس یک ضرورت ایجاد شده یا منطق روایی کارگردان اینچنین بوده؟! چون ناخودآگاه این تفکر برای من مخاطب بوجود می آید که بیان یک سلسله معضلات اجتماعی در بازه یک ساعته، حداقل نیازمند بهره گیری از اکسسوار و میزانسنی پیچیده تر است.تا حس همدات پنداری یا اندکی ژرف اندیشی را بوجود آورد.
به هر صورت تماشای این تئاتر با حضور دو بازیگر توانمند و البته سوژه جدید و نوستالژی عاشانه اش، حتما توصیه می شود.
به همه عوامل این کار صمیمانه تبریک و خسته نباشید می گویم.