هر از گاهی نمایشی ببینیم، که شب خوابش رو ببینیم و روز ها و هفته های بعد بهش فکر کنیم، یعنی رسالت نمایش همینه، او جزیی از مای مخاطب میشه، و در زندگی ما تاثیر میذاره، این اتفاق ناشی از صحنه های درخشانی هست که در طول نمایش دیده شده، فالش خوانی یک سورپرایز بزرگ داره برای مخاطبش، خوانش متنی مدرن همراه با موسیقی آلترناتیو در فضای نمایشی مینیمال، روایتی مستند رو برای ما به ارمغان آورده، که بازیگرانش لحظه به لحظه از ابتدای نمایش تورو رها نمیکنن، و اینقدر ریتم احساسی مخاطب رو بالا میبرن که با یک پایان بندی باشکوه، درخشان، بی نظیر، نهیبی از درون وجدان انسانی بیرون میکشید، می دیدم که همراهان مخاطبم میخواستند فریاد بکشند، دیدم که مخاطبان فالش خوانی با بغضی سنگین زودتر به پیشواز کف زدن رفتند. این قطعا یک تئاتر است. یک اثر هنری نمایشی.
راستی بازیگران نمایش، کمی آهسته تر بدرخشید، صحنه های بزرگ و سکانس های ماندگاری پیشاپیش به نامتون رزرو شده، همتون