یکی از دغدغه های ذهنی اکثریت ما آدمها نحوه تعامل و تقابل با افراد دارای معلولیت ذهنی و‌ جسمی و همینطور بیماران شیزوفرنی است.
تماشای مانستر باعث شکلگیری این سوال در ذهنم شد که اگر در یک موقعیت مشابه با فردی مبتلا به ترکیبی از عقب ماندگی ذهنی و جسمی و شیزوفرنی مواجه شوم چه قدر اطلاعات و درک کافی از مواجه با این فرد بیمار دارم؟ و یا درجه شکیبایی من در برخورد با رفتارهای ناهنجار این شخص تا چه اندازه خواهد بود؟
ویژگی بارز این اجرا برای من تسلط کافی بازیگران بر نحوه اجرای نقش فرد بیمار بود که نشان دهنده مدتها تحقیق دقیق نویسنده از ویژگیهای خلقی و جسمی این افراد است و شروع مناسب و ترکیب لحظه های هراس انگیز و گاهی کمیک ذهن تماشاگر را چه در حین نمایش چه بعد از آن کاملا درگیر میکند. شاید در سیاهچاله های درون همه ما آدمها هیولاهای ناشناخته ای دفن شده اند که در موقعیتهای حساس زندگی زنده میشوند و جلوه میکنند!
حتما ببینید.