میان خنده و گریه راهی نیست
اجرای دوباره «۲۰ متری جوادیه» ، اجرای دلچسب و دل انگیزی بود بعد از کریملوژی و درخشش مجید رحمتی با منولوگی تأثیرگذار و مسلط ؛ اینبار با تعییراتی نسبت به اجرای قبل؛ بهرامی جوادیه را با متنی هوشمند و موثر از کهبد تاراج به اجرا گذاشت، بازهم منولوگ و اینبار با چند اجرا توسط چند بازیگر؛ سوای متن و حال و هوای نمایشنامه و اینکه چقدر به واقعیت نمایی یا شعارزدگی دچار شده ... آنچه نمی توان در این نمایش نادیده گرفت؛ درخشش بازیگران آن است.
آرش فلاحت پیشه که این روزها با کار قابل تحسین «پنهان خانه پنج در» به عنوان کارگردان در تالار مولوی؛ نظرها را به سمت خود کشانده؛ با درخشش در نقش شهرام تاکسی، بار دیگر توانایی هایش به عنوان بازیگر را به رخ می کشد، بیان مسلط، بدن آماده؛ انتخاب لحن درست و تنیدن لحظات غم و شادی در یک دیگر، بازی او را در خاطره ماندگار می سازد. آیه کیانپور که بعد از اجرای عامدانه عاشقانه قاتلانه ، جزو بازیگران محبوب من در تئاتر شد، مرجانی باورپذیر و عینی برای من دهه شصتی در معرض دید گذاشت، و بعد از بازی احساسیش در تالاب هشیلان در سال گذشته، اینبار شکل متفاوتی از زن آسیب دیده اجتماع مردسالار دوران معاصر را بر صحنه زندگی کرد.امیر عدل پرور در همکاری دیگری با بهرامی ، چنان سیامک را باورپذیر اجرا می کنم که وقتی در میان فریاد های واپسین منولوگش از صحنه خارج می شود اشک میریزی، از یاد برده ای که همین چند لحظه پیش تو را به خنده قاه قاه واداشته بود.و هومن بنایی که اولین بار او را بر صحنه به نظاره نشسته بودم؛ بسیار مسلط و همسنگ بازیگران دیگر درخشید تا صحنه به طور یکنواخت بالندگی بازیگرانش را نشانمان دهد.
رضا بهرامی در دوران پرتلاطم این روزها درامی نوستالژیک هدف مند و مورد وثوق عام بر صحنه می برد و همین جسارت در روشن نگه داشتن چراغ تئاتر ، بر هر نقد و نظر دیگری، ارجح و مشمول قدردانی است.