یاداشت آقای پوریا صادقی عزیز را خواندم که درباره حال اینروزهای شهریار آواز ایران نوشته بود. هر انچه که می شد نوشت را ایشان گفتند. تصویری از زندگی نسل ما با صدای استاد. درون پرواز تهران را تا رشت می امدم و میخواندم و دلتنگ می شدم و بغض میکردم. پیاده که شدم چند خط نوشتم که قرار بود کامنت بشود زیر یاداشت ایشان .بعد تصمیم گرفتم اینجا بنویسم.بماند از روزهای بغض و حسرت و دلهره. روزهایی که خاطرات یک کشور روی تخت بیمارستان جم بود..

بخوان آوازه خوان شهر دلتنگی
بخوان بیداد را در جان عشاقت
نوایت را
دوباره ساز کن ای شهریار شهر سنگستان
شب است اینجا
سکوتی سهمگین میبارد از دیوار
کویری هم نوا با بم
برای ساز خاموشت دلش تنگ است
و مرغان سحر از ظلم ظالم ها
و مرغان سحر از ... دیدن ادامه ›› جور صیادان
برای یاد ایامت
برای آه بارانت
تمام شهر را دلتنگ می خوانند
زبان آتشت را سر بده بر استان جان
که جان ما
هوای مرغ خوش خوان می کند هر دم
که جان ما
نفس های تو را بالا و پایین می کند دم دم
بزن فریاد
نوا را در مرکب خوان
تو ای زیباترین پیغام اهل دل
تو ای خوابیده حالا در میان گنبد مینا
تو آرامی ولی اما
بدان حالا جهان ما
زمستان است
و قاصد ها خبر از حال بی حالت نمی آرند
وباران شهر را در بغض می شورد
بیا آوازه خوان نسل دلتنگی
بیا ای در خیال ما
صدای رده پایت مانده تا رویا
بیا ای آسمان عشق
سرت گرم و تنت خوش باد
سلامم را تو پاسخگوی و لب بگشا...


لینک یاداشت اقای صادقی عزیز

https://www.tiwall.com/wall/post/230758