دارکوب، مداوم نوک تیز و برنده اش را به تنه درخت می کوبد. استقامت و صدای مداوم خرد شدن چوب، مفهموم هایی است که با شنیدن دارکوب یادمان می آید. دارکوب می خواهد یادمان بیاورد که هر کجا و با هر منصبی هستیم، بدانیم که همه از گرفتار شده به اعتیاد بیزارند. دارکوب مثل نمونه های قبلی خودش، وارد زندگی یک معتادی شده است که علاوه بر معتاد بودن، مادر هم هست. این نکته طلایی در شخصیت پردازی این فیلم است. مادری که درگیر اعتیاد است و حتی مجبور به خودزنی می شود، اما در برابر دخترش مهربان می شود و جوجه رنگی برایش می خرد. و اوج شخصیت پردازی مادرِ درگیر اعتیاد جایی است که موهای دخترکش را بافته است. بیزاری از معتاد، یا عدم درک و توان همزیستی با یک فرد معتاد نکته دیگر فیلم است. چرا که چه دوستان مهسا (سارا بهرامی ) که در آخرین دقایق فیلم به دنبال منصرف کردن روزبه (امین حیایی) از حضور در دادگاه هستند و چه مازیار (هادی حجازی فر) برادر مهسا که با یقین او را لایق مادری کردن نمی داند. دارکوب، نمایانگر فرورفتن دسته جمعی بخشی از جامعه در معضلات و مشکلات است. مهسا که حالا یقین دارد که فرزندش زنده مانده است، به دنبال رسیدن به اوست و نیلوفر(مهناز افشار) با تقلای مهسا به یاد می آورد که مادر واقعی باران نیست و او برخلاف روزبه که به دنبال فرار از مهسا و اثبات حقیقت مادر بودنش است، سعی دارد تا رضایت نسبی مهسا را جذب کند و بدون عذاب وجدان مادر بماند. البته که پایان بندی هم از شک و تردید مهسا حکاخیت دارد. مهسا که رهایی از اعتیاد را هنوز باور نکرده است، رضایت می دهد که نیلوفر مادر باران بماند و همین می تواند نشانی باشد از خانمان سوز بودن اعتیاد....