نحوه ی روایت رو خیلی دوست دارم.
تضاد بین صدای راوی و شخصیتش جذاب بود.
چین خوردن و ساسون گرفتن فاصله های مکانی عالی دراومده.
فکر کنم باید اسم نواب محمدی رو تو ذهن نگه دارم. در آینده به دردم میخوره. بهتره بگم به لذتم میخوره