نمایش شب جنایتکاران که امشب موفق به دیدنش شدم، از چند جهت دارای اهمیت. نخست، وفاداری به نمایشنامه خوزه ترایانا و دیگری ساختار و فرم روایی نمایش و میزانسن های ساده اما هوشمندانه. در وهله بعد، باید به بازی های درخشان محممدرضا حسین زاده در نقش کوکا و شیرین عطااللهی در نقش لالو اشاره کرد که هماهنگی خوبی میانشان وجود داشته و بده بستان های مرسوم در صحنه نمایش به شکل مطلوبی میان این دو جریان دارد. در واقع این دو در کنار سوگند دیانی به عنوان دیگر نقش اصلی کار، نقشی کلیدی در حفظ ریتم داشته و تنش حاکم بر آن را به تماشاگر منتقل می کنند. میزانسن ثابت نمایش هم به دلیل لایه لایه بودن ((دو لایه یکی در عمق میدان و دیگری در فاصله ای اندک با تماشاگر))، فوق العاده از کار درآمده و یکی از نقاط مثبت آن تلقی می شود. همین طور طراحی صحنه ساده اما کاملا در خدمت داستان که از باورپذیری نسبی برخوردار است.در پرداخت شخصیت ها، لولا و کوکا بهتر از ببا از کار درآمده اما ضعف هایی هم در آن مشاهده می شود که یکی از آنها مربوط به اسکیزوفرن بودن لولاست. در جایی او می گوید که از خانه بیرون نرفته چون از خیابان رد شدن را بلد نیست. چیزی که ذهن تماشاگر را به سمت اوتیسم سوق داده و آن را متبادر می سازد. در یک جمع بندی کلی می توان شب جنایتکاران را نمایشی جذاب و به شدت خوش ریتم به حساب آورد که اجزای مختلف آن به خوبی در هم چفت شده و تماشاگر را راضی از سالن به بیرون می فرستد.