کاش الان توی اون سالن کوچیک شهرزاد بودم...داشتم این‌نمایش رو می‌دیدم? همون لحظه همون ساعت?

خداروشکر ادمایی هستن که میشه باهاشون درباره ی زندگی در تئاتر حرف زد ... درباره ی تئاترهایی که مردم عام ندیدن و نمیشه باهاشون حرف زد... درباره ی سقراط... درباره ی شکار روباه... درباره ی فنز... درباره ی سینماهای من... درباره ی هملت اوستر مایر ... درباره ی صحنه ی گریه ی رابرت تو بغل جان با زانو های خمیده ... وقتی که میگه ما حق داریم استراحنت کنیم جان ... کار ما خیلی سخته... ببینم تو میخوای تا صبح وایسی اینجا و به من دستور بدی استراحت کنم ؟ برو بیرون جان ... تو شکستن منو دیدی جان ... بست نیست ؟ بیشتر ازین میخوای ؟

کاش اون روزا برگردن که با 5تومن میرفتم تو سایه اجرا میدیدم ... بعد با 15 تومن ولی رو زمین با 7 و پونصد ... بعد ایرانشهر 25 تومن ... کاش برگردم به اون روزی که برای اولین بار بعنوان دانشجو رفتیم سر تمرین خاطرات و کابوس ها... کاش برگردم به بهمن 92 تالار وحدت سقراط اون لحظه ای که قوطی ها ریختن کف زمین ... کاش دوباره بریم تو حافظ ردیف کناری بشینیم... کاش نور سالن خاموش بشه و ما 10 ثانیه ی کامل تو خاموشی منتظر نور صحنه باشیم ... کاش یکی وسط اجرا سیگار بکشه و بوش توی سالن پخش شه ... کاش...