اول از همه دوست دارم تبریک بگم به کارگردان و گروه بازیگران
اجرا بشدت سرپا و دیدنی و شنیدنی هست و بازیگران بدون جلوه گری های مرسوم کارشون رو درست و به اندازه انجام میدن، طراحی صحنه هم در خدمت اجرا هست و برخلاف اکثر اجراهایی که این چندوقت دیدم؛ چیزی روی صحنه وجود نداره که کاربردی نداشته باشه و صرفا برای زیباتر شدن صحنه! روی صحنه قرار گرفته باشه.
من بشدت کیف کردم از دیدن این اجرا و درسته که این روزها خیلی اجراهایی با این تِم وجود دارن و بنظرم دلیلش هم همین وضعیت عجیبی هست که همه مون درگیرش هستیم و برامون عادی نشده و امیدوارم که هیچوقت هم عادی نشه و منجر به یه نتیجه ای بشه!
یکی دیگه از مواردی که بنظرم در اجرا خیلی رعایت شده این هست که برای نمایش بی نظمی؛ ابتدا یک نظم سیستماتیک به تماشاگر نمایش داده میشه و بعد بتدریج بی نظمی ها شروع میشه و در انتها به اوج میرسه و این روند روو به اضمحلال حتی در میمیک بازیگران هم معلوم هست و مشخصا در میمیک بازیگر نقش پدر.
این اجرا در نگاه اول شاید کمی پیچیده و استعاری بنظر برسه ولی بشدت قابل فهم هست و چیزی که من رو خیلی تحت تاثیر قرار داد همون کتابی بود که بازیگر نقش دختر برمیداره و همین اتفاق بظاهر ساده و ناچیز که خیلی هم جلوه گرانه و گل درشت انجام نمیشه؛ منجر به بی نظمی های بعدی و فروپاشی نهایی میشه. اگر کتاب نماد آگاهی باشه که هست! خیلی جذابه که با برداشتن یک کتاب یعنی با بدست آوردن آگاهی اون سیستم فاجعه بار بهم میریزه و من رو بفکر فرو برد که کاش این آگاهی جمعی اتفاق بیافته حتی اگر منجر به نابودی من و ما بشه)