یه نمایش بی چیز خیلی خوب.
با نگاهی مختصر و مفید به کشتار یاسمین رضا
که من رو یاد بی تابستان کوهستانی و شکار وینتربرگ و همچنین زخم های وحشتناک زمین بازی انداخت.چراهاش رو خودم هم دقیق یادم نیست.لحظه ای یادم میوفتاد‌
جابه جایی های زمانی و شخصیتی خوب که درست هم اجرا شده.
بازیها خوبند،موسیقی هم .

و اینکه یاد این جمله از یونگ افتادم:
ما زخم خورده والدینی زخم خورده ایم.
هیچگاه انسان سالم، دیگری را شکنجه نمی‌کند.
زخم خورده ها علاقه عجیبی به زخم زدن به دیگران دارند.

و البته که به نظرم فراتر از والدین است این قضیه .پارتنر ،دوست ،همسایه و محیط زخمی و... همه و همه خواسته و ناخواسته در حال زخم زدنند.