جوهر آفرینش مفرد است. و این جوهره، عشق نام دارد. عشق نیرویی است که ما را بار دیگر به یک دیگر می پیوندد تا تجربه ای را که در زندگی های متعدد و در مکان های متعدد جهان پراکنده شده است. باردگیر متراکم سازد.
ما مسؤول سراسر زمین هستیم، چرا که نمی دانیم بخش های دیگر ما که از آغاز زمان وجود ما را تشکیل می داده اند، اینک کجا هستند؛ اگر آن ها خوب باشند، ما نیز خوشبخت خواهیم بود. اگر بد باشند، هر چند نا هشیار، از بخشی از این درد، رتج خواهیم برد.
اما فراتر از هر چیز، مسؤول آن ایم که در هر زندگی دست کم یک بار، با بخش دیگر خود که در راه ما تجلی خواهد کرد، یگانه شویم. حتا اگر فقط برای چند لحظه باشد؛ چون این لحظات عشقی چنان عظیم به همراه خواهد داشت که بقیه روزگار ما را توجیه می کند.
"بریدا"

از: پائولو کوئلیو