لالایی نمیخوام صدای زنگ دار مادرم هم دیگه دوای دردام قبل از خواب نیست،
شیطنتی ندارم ک با شکستن گلدان سفالی کنار ایوان خانه ی مادربزرگ خالی شود،گرسنه نیستم تا با لفمه های نان خرمای آقاجان ته دلم را بگیرد.
نه کودکم و نه آنقدر بزرگ در برزخی طولانی میان بیست تا سی سالگی نه میدانم چ میخواهم و نه آرزویی در سر دارم حین وا حین
همین بودن یا نبودن،ماندن یا رفتن،به آغوش کشیدن یا رها کردن ،پارادوکس تنها معنای لغوی احوال امروز من است.
حوصله هیچ چیزی نیست صبر دیگر فعلی تهی در حجم باورهای این کودک نسبتا بزرگ است.
خیام دیگر مرا سر ذوق نمیاورد و هانس زیمر یا حتی کریستف نمیدادنند مشکل کار کجاست به کدام صراط مستقیم یا میانبر قرار است حال من تغییر کند..
پاییز رسیده و من دیگر حتی از آبان و آذرش لذتی نمیبرم دیوار آجری کنار تراس اتاق سبزم خوب مرا درک میکند هر شب قبل از لالایی مادرم ته سیگار ها را میشمارد و با آن معیار احوال مرا می سنجد.
در شبی طولانی و سیاه آبان ماه..