واقعا اثر خوبی نبود، خود نویسنده هم نمیدونست کجاست . یه لحظه ایران بود یه لحظه خارج از ایران . اسم ها جان بود بیل بعد روزنامه کیهان رسالت میخواست یعنی اینقدر از هم گسیخته. طنز کار و شوخی ها درنیومده بود . شوخی های قدیمی تکراری که خنده نمیتونست بگیره. یا آقای نوری که در گوشه سالن صداهای خاصی در میاورد یا میمیک صورتش بازی میکرد نمیتونست مخاطب درگیر کنه . درحالی که هر سه بازیگر توانمند هستند شناخته شده .
اما نمایشنامه خوب نبود کسل کننده شده بود . بماند که برخی مخاطبین بی دلیل می‌خندیدند با هر کلمه ای که از زبان اقای ابراهیمی خارج می‌شد.
تمرکز بقیه تماشگرها رو بهم میزدن . چون نمایش کمدی که نبود کامل جدی بود . و عملا سالن های تاتر با صندلی های افتضاحشون یه توهین بزرگ به مخاطبن که همین که هست . یه نفر تکون میخورد کل ردیف می‌لرزید.
اینقدرم چسبید بهم بود که هیچ حریمی نداشت صندلی ها . واقعا یه استاندارد ساده نداره صندلی های سالن ها‌.