خسته نباشید میگم به سیئری های عزیز،
تلاش گروه کارگردانی در جهت اجرای یک نمایش خوش ریتم، با قاب های زیبا‌ و نور پردازی خلاقانه بسیار ستودنی بود اما در بحث بازی ها من کار رو بسیار شلوغ دیدم، شلوغ بازی هایی که فوکوس رو از متن میگرفت و به حاشیه میکشوند، بیان بعضی بازیگر ها از داد فرا تر رفته به فریاد می‌رفت و در اون ارتفاع صدا نفس کم آوردن و به زور دیالوگ رو به انتها رسوندن طبیعی بود. برای من اون مقدار بازی اگزجره واقعا زننده بود و میتونم بگم تاثیری که میتونست با بازی های اندازه و بیان های مناسب روی من تماشاگر بگذاره رو از من گرفت. اگر من داشتم ییمار های یه دیوونه خونه رو نگاه میکردم شاید حق میدادم به اون نوع بازی اما تفکیک در نوع بازی پریشانی و سر در گمی و موندن در منجلاب انفعال بسیار متفاوته از مجنون بودن (این ها رو میگم چون حس جنون از بازی ها گرفتم و نه چیزی جز اون). موسیقی کار علیرغم این که میتونست با بودن در جا های مناسب حس درست رو به مخاطب منتقل کنه با بودن در بیشتر صحنه ها برای گوش تکراری و بی تاثیر شد. میتونم بگم اگر این ایرادات نبود، قصه و متن بیشتر به چشم میومدن و میشد راجع بهشون صحبت کرد.
امیدوارم این نظرات رو در جهت بهبود کارتون ببینید و نه چیز دیگری، موفق باشید