امید واهی برای تغییر،
تو اسمشو بزاز نور،بزار کلید،بزار حتی یه کف دست خالی با پرتویی از نور.
اندیشه کارگردان را دوست دارم در این کار،
اینکه مسیر فهم را برای دیالوگ تمام بازیگران یکسان نکرده بود هم برام بویی از ریتم میداد.
مگر چند نفر در جامعه صداشون به گوش همه میرسه؟
هر انسانی تعریف مختص خودش رو از معانی کلمات دارند،من بگم عشق،آزادی،امید،عدالت،تاوان،درخت،زمین،آسمان و انسان و …
اگر مخاطبم ۳۰ نفر باشن و لطف به سخن گفتن کنن،۳۰ تعریف متفاوت از هر واژه را نسبت به جهانبینی خودشون به توان متفاوتی دریافت خواهم کرد،تو بگو ۳۰۰ نفر،بیشتر،بگو ... دیدن ادامه ›› یک جمعیت بزرگ.
اندیشه ی پشت این کار،
این نشنیدن ها و شنیدن ها را با ریتم و هوشمندی درست از بازیگرانش گرفته.
همه ی حرف ها حق است،
اما چند نفر توان گفتنش را دارند؟