اجرای متوسطی بود. خلاقیت ندیدم. خیلی معمولی. نه اون‌قدر ضعیف و تمرین‌نشده که ناراضی و عصبانی بیای بیرون، نه اون‌قدر خلاق و پخته که چیزی به یادگار در ذهنت باقی بمونه ازش. اپیزود دوم رو بیشتر دوست داشتم. چون طبق علاقه‌ی شخصی‌م به گیرودارها و احساسات و حرف‌های سخت درباره‌ی مهاجرت جذب می‌شم. بازی آذین نظری مثل همیشه نزدیک به بی‌نقص بود و چیزی که صحنه رو زنده نگه می‌داشت و لحظات درستی خلق می‌کرد هم همین بود. دو بازیگر دیگر، اجرای خامی داشتند. موسیقی کار خیلی بد بود. اگه بدون موسیقی اجرا می‌کردند به مراتب خیلی بهتر می‌شد. اصلا هماهنگی با محتوای اپیزودها نداشت و آزاردهنده بود.
++سالن هم خیلی بد بود راستی. صندلی‌ها فاصله‌ی خیلی کمی داشتند و من پام جا نمی‌شد :)) می‌خورد به صندلی جلو و معذب بود وضعیتم. هر یک‌نفر که می‌خواست وارد ردیف بشه همه باید می‌رفتن بیرون انقدر که فاصله‌ی ردیف‌ها کم و غیراستاندارد بود. صحنه‌ی خیلی کوچیک و کلا حس خفگی سالن زیاد بود.